- cujus
- 1.
cūjus (archaic quōjus ), a, um, pron. interrog. [pronom. stem quo-], pertaining to whom? of whom? whose? (most freq. in Plaut. and Ter.):(β).
quoja vox sonat procul?
Plaut. Curc. 1, 2, 18; id. Ps. 2, 4, 11; id. Rud. 2, 3, 2; id. Trin. 1, 2, 7:illa mulier,
id. Merc. 4, 3, 20; cf. id. ib. 1, 2, 87:fidicina,
id. Ep. 2, 2, 109:virgo,
Ter. Eun. 2, 3, 29:puer,
id. ib. 4, 4, 24:navis,
Plaut. Stich. 2, 2, 46:cujum pecus? an Meliboei?
Verg. E. 3, 1; 5, 87.— Absol.:quojam esse te vis maxime, ad eum duco te,
Plaut. Ps. 4, 4, 5; so id. Cist. 3, 2:is Helenam abduxit, quojā caussā nunc facio opsidium Ilio,
id. Bacch. 4, 9, 24:suamne esse dicebat?... non... quojam igitur?
Ter. And. 5, 4, 29; cf.: cujā operā, Lucil. ap. Non. p. 81, 31.—With a suffixed nam:2.quojanam vox prope me sonat?
Plaut. Bacch. 4, 9, 55.cūjus (archaic quōjus ), a, um, pron. rel. [from cujus, gen. of qui], pertaining to whom, of whom, whose (rare): cujum id censebis esse reddes, ancient form of an oath in Gell. 16, 4, 2; cf.:argentum ego pro istisce ambabus, quojae erant, domino dedi,
Plaut. Rud. 3, 4, 40: is denique, cuja ea uxor fuerat, Plin. Secundus, Fragm. ap. Gell. 9, 16, 5: ea caedes si potissimum crimini datur, detur ei cuja interfuit, non ei cuja nihil interfuit, Cic. Fragm. ap. Prisc. p. 950 P.:ut optimā condicione sit is, cuja res, cujum periculum,
Cic. Verr. 2, 1, 54, § 142.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.